پاورپوینت آماده مراحل اجرائی ادغام بهداشت روان
پاورپوینت آماده مراحل اجرائی ادغام بهداشت روان
مقدمه
اهداف برنامه
اهداف اختصاصی
استراتژی
خانه بهداشت
مرکز بهداشتی درمانی روستایی
پلی کلنیک بیمارستان عمومی
مرکز روانپزشکی استان
عملکرد برنامه
انواع خدمات بهداشت روان
جمعیتهای آسیب پذیر دربهداشت روان
ویژگیهای فعالیتهای بهداشت روانی
بهداشت روان به عنوان بخشی از بهداشت عمومی
بررسی شیوع بیماری روانی
مطالب مرتبط
برای نخستین بار در جمهوری اسلامی ایران و به طور آزمایشی، «بهداشت روان» در خدمات اولیه بهداشتی کشور و در شبکه بهداشت و درمان شهرضا به همت دکتر سید مهدی حسن‌‌‌زاده و با همکاری دکتر قربانعلی اسداللهی در سال ۱۳۶۷ ادغام شد.
کارکنان سطح یک تا چهار شبکه (روستا، بخش، شهرستان و مرکز استان) طی کارگاه‌‌هایی جداگانه آموزش روانپزشکی دیده بودند و پس از پایان آموزش‌‌ها، طرح ادغام شروع به کار کرد. یک‌‌‌‌سال بعد طرح شهرکرد توسط شادروان دکتر داود شاه محمدی و دو سال بعد طرح هشتگرد توسط دکتر جعفر بوالهری آغاز به کار کرد.
دراسفند سال ۱۳۶۷ هم‌‌زمان با اجلاس سازمان جهانی بهداشت (WHO) با نام «Inter-country meeting» در اصفهان، اعضای کشورهای مدیترانه شرقی به اتفاق پروفسور ویگ و پروفسور سارتوریوس از طرح بازدید کردند و آن را «بسیار افتخارآفرین» خواندند. بنا بر گزارش دکتر احمد محیط به وزارت بهداشت نیز پروفسور سارتوریوس آن را در جهان استثنایی خوانده بود.هدف پژوهش حاضر، ارزشیابی برنامه ادغام بهداشت روان در سامانه مراقبتهای بهداشتی اولیه (PHC) بود. روش: پژوهش توصیفی- مقطعی حاضر به دو روش کمی و کیفی انجام شد. ۱۲۰۹ نفر از جمعیت عمومی، ۱۴۶ بهورز، ۳۵ کاردان و ۵۱ پزشک عمومی مراکز بهداشتی- درمانی مناطق زیر پوشش و غیرزیر پوشش بهداشت روان دانشگاههای علومپزشکی گیلان، تهران، مشهد، ایران، کرمان و کرمانشاه، بهصورت چندمرحلهای و به روش تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. شش پرسشنامه آگاهی و نگرش بهورزان در مورد بیماری‌های روانی؛ عملکرد بهورزان در مورد آموزش، بیماریابی، پی‌گیری و ارجاع بیماران مبتنی بر برنامه ادغام بهداشت روان؛ آگاهی و نگرش جمعیت عمومی نسبت به بیماری‌های روانی، صرع و عقب‌ماندگی ذهنی و علل بروز این بیماری‌ها و روشهای درمانی آنها؛ آگاهی پزشکان عمومی نسبت به درمان، ارجاع و ادغام برنامه بهداشت روان در PHC؛ عملکرد پزشکان عمومی مراکز بهداشتیدرمانی و بررسی کیفی در گروه متمرکز برای گردآوری دادهها بهکار رفتند. دادهها با روشهای آمار توصیفی و آزمون t مستقل تحلیل شدند. یافته‌ها: تفاوت دو گروه بهورزان زیر پوشش و غیر زیر پوشش در آگاهی (۰۱/۰≥p) و نگرش (۰۴/۰≥p)، نیز تفاوت دو گروه جمعیت عمومی زیر پوشش و غیر زیر پوشش در آگاهی (۰۰۱/۰≥p) و نگرش (۰۰۱/۰≥p) معنادار و میزان بیماریابی بهورزان در خانواده‌های زیر پوشش ۲۵/۸ در ۱۰۰۰ نفر جمعیت بود. درحالیکه آگاهی بهداشت روان پزشکان عمومی در مناطق زیر پوشش بالا بود، آنان در ۳/۳۴ و ۶/۴۸ درصد موارد بهترتیب در تشخیص و درمان بیماران روانپریش مشکل داشتند. نتیجه‌گیری: ادغام برنامه بهداشت روان در PHC، روشی مؤثر و بهصرفه است، که با نظارت و ارزشیابی مستمر، میتواند به پیامدهای ارزشمندی بینجامد.